Ελληνική μυθολογία

Η επιθυμία για πρόσβαση στο πανεπιστήμιο κατέχει κορυφαία θέση στην κλίμακα αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί κρίσιμη παραδοχή για τη μέση ελληνική οικογένεια ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο (και δευτερευόντως στα ΤΕΙ) αποτελεί μονόδρομο για την κοινωνική και οικονομική καταξίωση του έλληνα πολίτη.

Με το νόμο 3696/2008 που τέθηκε σε ισχύ στις 25 Αυγούστου, η δυνατότητα απόκτησης πανεπιστημιακού πτυχίου αλλάζει άρδην. Πλέον, τα δημόσια πανεπιστήμια και ΤΕΙ δεν θα έχουν το μονοπώλιο χορήγησης ανώτατων πτυχίων. Κολέγια εδρεύοντα στην Ελλάδα, τα οποία έχουν συνάψει συμφωνίες με ξένα πανεπιστήμια, παρέχουν τα ίδια επαγγελματικά προσόντα για την πρόσβαση σε νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα με εκείνα των δημοσίων πανεπιστημίων και ΤΕΙ.

Παρόλη την πολιτικά επιλήψιμη ενέργεια του απερχόμενου Υπουργού Παιδείας Άρη Σπηλιωτόπουλου να χορηγήσει άδειες λειτουργίας σε 33 Κολέγια την τελευταία προεκλογική εβδομάδα, η εξέλιξη αυτή μπορεί τελικά να είναι θετική κυρίως γιατί η ανατροπή της σημερινής κατάστασης εκκινεί διαδικασίες οι οποίες (υπό συνθήκες) μπορούν να αποβούν ωφέλιμες για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και ειδικότερα για εμάς τους «Τεχνολόγους». Και αυτό γιατί οι απόφοιτοι των κολεγίων θα έχουν πρόσβαση στην αγορά εργασίας επί ίσοις όροις με τους αποφοίτους των πανεπιστημίων και επομένως οι γνωστές αιτιάσεις εναντίων της προσπάθειας αναβάθμισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων ΤΕΙ θα αποδυναμωθούν αισθητά. Είναι λοιπόν εξαιρετική ευκαιρία να προβάλλουμε τις επιδιώξεις μας αρκεί να λάβουμε υπόψη ότι ο χρόνος μάλλον δεν είναι σύμμαχός μας (ο νοών νοείτο). Αν σ’ αυτή τη συγκυρία εκμεταλλευτούμε και τη βλακώδη επιδίωξη της αναγνώρισης του greco – master για τους αποφοίτους σχολών πενταετούς φοίτησης τότε πραγματικά η πρόταση αυτού του blog για ισοτίμηση υπό προϋποθέσεις των πτυχίων ΤΕΙ – πανεπιστημίων γίνεται όσο ποτέ άλλοτε ρεαλιστική και επομένως πραγματοποιήσιμη.

Όσον αφορά τα κροκοδείλια δάκρυα του γνωστού «ιερατείου» (και των άλλων «προοδευτικών δυνάμεων») για τη διαφύλαξη του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, έχω να παραθέσω τα εξής:

1. Οι δαπάνες των ελληνικών νοικοκυριών για φροντιστηριακά μαθήματα φθάνουν περίπου τα 110 εκ. € ετησίως, οι οποίες είναι από τις υψηλότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν όχι παγκοσμίως.

2. 20.000 φοιτητές κάθε χρόνο εισάγονται εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας επιβαρύνοντας ο καθένας τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς από 8.000 έως 10.000 € ετησίως.

Αποτέλεσμα της «δωρεάν εκπαίδευσης» που παρέχεται στον έλληνα πολίτη είναι και η συμμετοχή των παιδιών των κατά τεκμήριο χαμηλόμισθων οικογενειών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οι φοιτητές/ τριες με πατέρα στην κατηγορία "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κλπ" με 19,4% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 4,9% ! Παράλληλα οι φοιτητές/ τριες με πατέρα στην επαγγελματική κατηγορία "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λ.π." με 29,2% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 17,9%.  Πηγή: http://www.alfavita.gr/

Εκτός της οικονομικής διάστασης του θέματος, πρέπει να έχουμε υπόψη και τα παρακάτω σημαντικά στοιχεία:

- 3 στους 4 υποψήφιους εισάγονται σε τμήματα εκτός πρώτης προτίμησης.

- 1 στους 6 εισάγονται σε τμήματα που τους είναι εντελώς αδιάφορα.

- 1 στους 2 σπουδαστές αποφοιτούν τελικά από τα ΤΕΙ.

Καλό θα είναι λοιπόν να μην παρασυρόμαστε από έναν ακόμη νεοελληνικό μύθο περί «εμπορευματοποίησης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης» μέσω της αναγνώρισης των Κολεγίων που εντέχνως παρουσιάζουν στην ελληνική κοινωνία κυρίως όσοι εξέθρεψαν με τη στάση τους την σημερινή χαώδη κατάσταση στη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Το έλλειμμα του ορθολογισμού και η υποκρισία περισσεύει όταν είναι γνωστό ότι συνυπάρχει αρμονικά εδώ και δεκαετίες ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Εκεί δηλαδή που η εκπαίδευση στοχεύει στην ανάπτυξη και καλλιέργεια των ανθρώπινων πολιτισμικών και πνευματικών αξιών, στη διαμόρφωση ανθρώπων ικανών «να κοιτάξουν πάνω από τον τοίχο». Γιατί λοιπόν κόπτονται για την είσοδο του ιδιωτικού τομέα εκεί που παράγονται «επαγγελματίες»; Γιατί θεοποιείται ο «δημόσιος χαρακτήρας» της εκπαίδευσης όταν αυτός αποτελεί (ως γνωστόν) το καταφύγιο της ευνοιοκρατίας, της αδιαφάνειας και της συναλλαγής;

ΟΥΕ ΥΜΙΝ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ.

M.Λ.